Ρίτα, Ρίτα

Με την φωτογραφία ασχολούμαι μια ζωή.

Όταν ήρθα στο νησί όλα μου ήταν διαφορετικά και ωραία. Έτσι φωτογράφιζα συνέχεια. Οι φωτογραφίες δεν ήταν καλλιτεχνικές, ήταν για ενθύμια του γραφικού χαρακτήρα της εποχής και των ανθρώπων που γνωρίσαμε – και είμαστε φίλοι ακόμα. Είναι μια καταγραφή 42 ετών.
Οι πρώτοι μας φίλοι στο νησι ήταν η οικογένεια Δεμένεγα του κυρίου Κώστα, που ήταν ο χασάπης στη Χώρα.

Θυμάμαι ήταν Πάσχα και είχε έρθει η μητέρα μου από την Αμερική και θέλαμε να της δείξουμε παραδοσιακό Πάσχα. Ανεβαίνοντας προς το κάστρο εκεί η οικογένεια Δεμένεγα σούβλιζε το αρνί. Σταματήσαμε. Μας προσφέραν λίγο κρασί, λίγη πέτσα, λίγο μεζεδάκι και τελικά μείναμε εκεί όλη τη μέρα. Χορεύαμε στον δρόμο. Από τότε γίναμε πάρα πολύ φίλοι με τους Δεμένεγα.
Ενας άλλος φίλος, ο κύριος Αντώνης, ένας γεροντάκος, κάθε φορά που μ’ έβλεπε φώναζε «Ρίτα Ρίτα». Την μητέρα του την έλεγαν Μαργαρίτα. Μόνο στη Τζιά με φωνάζουν Ρίτα και γι αυτό μου αρέσει.

Κάποτε αγοράσαμε στη Χώρα ένα μεγάλο έπιπλο, ξύλινο, πολύ βαρύ και θέλαμε να το ανεβάσουμε στο σπίτι μας από την ταβέρνα του Λέπουρα. Ζητήσαμε βοήθεια. Ήρθε λοιπόν ένας κυριος περίπου εβδομήντα ετών, το εβαλε στην πλάτη του και όρμησε στην ανηφόρα.
Ντράπηκα τόσο πολύ. Εμείς δύο νέοι δεν μπορούσαμε και τα κατάφερε ένας ηλικιωμένος….