Χωρίς κραυγαλέους συμβολισμούς και ρηχές φιλολογίες, η ζωγράφος Γεωργία Μπλιάτσου αποτυπώνει τον προβληματισμό της για το σύγχρονο τρόπο ζωής που εγκλωβίζει τον άνθρωπο.

Πρόκειται για έργα ζωγραφικής δουλεμένα εκ του φυσικού, στα οποία απεικονίζονται τρικυμισμένες θάλασσες και έρημες ακρογιαλιές. Παρά τις θεματογραφικές αλλαγές που παρατηρούνται σε αυτήν τη δουλειά, υπάρχουν κοινά στοιχεία με τα παλιότερα έργα. Όπως στις ενότητες με τα φρούτα ή τα λουλούδια, έτσι κι εδώ η Γ. Μπλιάτσου δημιουργεί μια σειρά παραλλαγών πάνω στο ίδιο θέμα, καθώς ζωγραφίζει το ίδιο τοπίο πολλές φορές, αλλάζοντας τις περισσότερες φορές ελάχιστα την οπτική γωνία του σαν να προσπαθεί να το κατακτήσει, να συλλάβει τη βαθύτερη ουσία του, να ανιχνεύσει την «ψυχή» του.

Εκτός από τα παραδοσιακά υλικά και τις τεχνικές, σε ορισμένα έργα απαθανατίζει το θέμα με τη βοήθεια του φακού και στη συνέχεια προβάλλοντας τη φωτογραφία πάνω στον καμβά, το αποτυπώνει με μεγάλη ακρίβεια. Παρά το γεγονός ότι αποδίδει πιστά λεπτομέρειες, όπως τα βότσαλα, την άμμο, τον αφρό των κυμάτων, τα έργα της ξεφεύγουν από τη ρεαλιστική αναπαράσταση. Η απάλειψη των τοπογραφικών αναφορών, η αποσπασματική απόδοση του χώρου και ο ακαθόριστος χρόνος, προσδίδουν στα έργα μια μεταφυσική διάσταση.

Τα τοπία της αποτελούν χώρους περισυλλογής και αναπόλησης, φορείς ψυχικών καταστάσεων και συναισθημάτων. Διάχυτο είναι το αίσθημα της μελαγχολίας και της μοναξιάς που εντείνεται από την απουσία ανθρώπινης μορφής .Χωρίς κραυγαλέους συμβολισμούς και ρηχές φιλολογίες, η ζωγράφος αποτυπώνει τον προβληματισμό της για τον κόσμο και το σύγχρονο τρόπο ζωής που εγκλωβίζει τον άνθρωπο στους έντονους ρυθμούς του και τον απομακρύνει από τη φύση, διαταράσσιντας την ηρεμία και την ισορροπία του. Αυτή η ισορροπία των αντιθέσεων που οδηγεί στην αρμονία, υποδηλώνεται έμμεσα στα έργα, καθώς συνυπάρχουν και αλληλοσυμπληρώνονται τα θερμά με τα ψυχρά χρώματα, η θάλασσα με τη στεριά, η γη με τον ουρανό, το αρσενικό με το θηλυκό, η γαλήνη με την τρικυμία.

Δρ. Βίκυ Σαρακατσιάνου
Ιστορικός τέχνης