Μια σώρευση από ζωγραφισμένα γυναικεία «ακατοίκητα» παπούτσια εκτίθενται μπροστά μας. Το κορμί, το παράστημα, Αυτή, με τα οποία δήλωνε έτσι προς τη γη επαφή της, απουσιάζει. Είναι όμως μια πρόκληση για το ποια μπορεί να είναι η Κυρία που έχει κάνει αυτές τις συγκεκριμένες χρωματικές και σχηματικές επιλογές. Πόσο μπορούμε να τη φαντασθούμε; Πόσο από τις φόρμες και τις αποχρώσεις μπορούμε να ανιχνεύσουμε τη σκέψη της, το βάδισμά της; Και πόσο όσα η ίδια συλλογιζόταν όταν τα φορούσε ότι δεν ήταν και άλλων γυναικών ενδεχόμενος αισθητικός λόγος; Σε εμάς αφήνεται η ελευθερία, αυτή την «παρούσα απουσία» να τη … φαντασθούμε.

Από πότε άραγε αυτά τα παπούτσια είναι φυλαγμένα, και γιατί; Σε τι βάθος χρόνου παραπέμπουν και τι καθένα θυμίζει, τώρα σ’ εκείνη που τα φορούσε;

Τώρα τα έχουμε μπροστά μας σε μιαν άλλη εκδοχή. Μας δίνονται σε συνθέσεις, σε «παρέες». Πόσο ο θεατής του έργου βλέποντας τους πίνακες και συνομιλώντας με τον καλλιτέχνη μπορεί ο ίδιος να αναπαραστήσει στιγμές και ώρες; Όταν μάλιστα σε κάποιους πίνακες τα παπούτσια «γειτονεύουν» με άλλα αντικείμενα που κι αυτά κάτι θα πρέπει να δηλώνουν.

Η Γεωργία Μπλιάτσου μας προσκαλεί σε αυτή τη διερώτηση. Δεν ξέρω αν θα δεχόταν να απαντήσει στα ερωτήματα σας. Υποθέτω όμως πως θα επιθυμούσε με το έργο της να μιλήσετε. Και μέσα από αυτό να υποθέσετε τι θα ήθελε να σας πει ή και να σας … κρύψει.

Γιάννης Μεταξάς
Καθηγητής Πολιτικής Επικοινωνίας
στο Πανεπιστήμιο Αθηνών