Το ρόδο δεν ρωτά γιατί.
Ανθίζει γιατί ανθίζει.
Για ομορφιά δε νοιάζεται
αν το θωρούν ή όχι, να μάθει δε ρωτά.
Angelus Silecius

Τα λουλούδια ενός δύσκολου χειμώνα

Ανήσυχο, αυθόρμητο, με άφθονη ποιητική φαντασία, υποταγμένο όμως στη σκέψη, το ύφος της Γεωργίας Μπλιάτσου δεν είναι εύκολα αναγνωρίσιμο. Αυτό την τιμά. Προφανώς δεν έχει επιλέξει μονοπάτια εύκολης εμπορικότητας που προϋποθέτουν μια μονόδρομη υφολογία, αλλά αναζητά μέσα από τη «βασιλική οδό» της οπτικής πραγματικότητας ένα βατό μορφοπλαστικό λεξιλόγιο που δίνει τον τόνο της ζωγραφικής της. Η Μπλιάτσου καταφέρνει να διασκεδάζει με τις ανιχνεύσεις της σε πολλά θεματικά πεδία της σύγχρονης ζωγραφικής που κατέχει καλά και έχει τις δυνατότητες να επιλέγει με εντιμότητα μέσων ανασύροντας από το θησαυρό των εικαστικών γνώσεων της νέα θέματα, νέα είδωλα, νέες ζωές. Αυτές είναι κυρίως που αναδεικνύει μέσα από επίπονες χρωματικές αναζητήσεις στην έκθεση αυτή και ο θεατής αισθάνεται δικαιωμένος από την εντιμότητά της.

Δεν θα έλεγα ότι μεταφέρει την αγωνία της «αέναης αναζήτησης» -πράγμα οικείο πια στις ημέρες μας- γιατί δε θυσιάζει τη μορφή στο περιεχόμενο. Και όμως καθοριστικό ρόλο στη δουλειά της, που δεν είναι το δραματικό στοιχείο κατέχει η συνειδητή όσο και σταδιακή απομάκρυνση από την οπτική πραγματικότητα και η έμφαση στην απόδοση του ουσιαστικού και όχι η οποιαδήποτε προσπάθεια να αντιταχθεί στη ματαιότητα του κόσμου τούτου.

Λουλούδια ζωγράφισε η Γεωργία αυτόν τον δύσκολο χειμώνα. Χωρίς να αναφέρεται σε όλες τις λεπτομέρειες της βιολογικής τους υπόστασης, κατορθώνει με τις μελετημένες γνώσεις της ανατομίας τους που διαθέτει, όχι μόνο να συνδιαλέγεται εικαστικά μαζί τους, αλλά να αναδεικνύει μέσα από την οπτική γωνία που επιλέγει τα ατομικά τους χαρακτηριστικά: όπως ακριβώς χειρίζεται ο προσωπογράφος την ανθρώπινη φυσιογνωμία, την ιδιαίτερη εκφραστικότητα, την ατμόσφαιρα που αποπνέει, την ένταση που οφείλει να σφραγίζει κάθε χαρακτήρα στα πορτρέτα. Και δεν είναι πάντα αθώα ή ωραιοποιητική η διαδικασία αυτή στην οποία επιβάλλει βασανιστικά σχεδόν τα «μοντέλα» της -τα λουλούδια- η Γεωργία. Τολμά να μεγεθύνει μέχρι «αλλοτρίωσης» τα πέταλα της ίριδας και της αμαρυλλίδας, του τριαντάφυλλου και του κρίνου. Μέσα από τη γιγάντωση αυτή πετυχαίνει όμως ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες καμπύλες και κυρτές φόρμες, καθόλου κοινές στη γνωστή «ανθογραφία», που ξέρει να μεταπλάθει γεωμετρικά μέσα από μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα συνομιλία θερμών και ψυχρών χρωμάτων που συμπλέκονται με τη ζωηρή, παστόζικη πινελιά της. Αν το σκεφτεί κανείς, η οπτική γωνία των λουλουδιών που μας προτείνει η Γεωργία είναι αυτή του μικρόκοσμου των ζουζουνιών, που αναγνωρίζουν τα είδη από το χρώμα, το μέγεθος, το άρωμα, που όμως προσεγγίζουν πάντα πετώντας. Μια πρωτόγνωρη θέα λουλουδιού για τον «μεγάλο» άνθρωπο. Ενδιαφέρουσα.

Τόσο, που νιώθει κανείς ότι τα λουλούδια του φετινού χειμώνα που βγήκαν μέσα από την παλέτα της Γεωργίας θα έχουν τη δύναμη να σκορπούν για πάντα το άρωμά τους παρόλο που δε βρίσκονται μέσα σε κρυστάλλινα βάζα, αλλά στερεωμένα γερά στον καμβά που δούλεψε με επιμονή εκείνη για να περάσει με επιτυχία από τις περιγραφικές αξίες στις καθαρά ζωγραφικές, από την εξωτερική, στην εσωτερική, πλούσια και προσωπική εκφραστική φωνή.

Μαριλένα Ζ. Κασιμάτη
Επιμελήτρια Εθνικής Πινακοθήκης