Ἡ μέλισσα ἦταν ἱερὸ ἔντομο στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα καὶ ἡ κοινωνία τῶν μελισσῶν ἀντιπροσώπευε τὶς ψυχὲς ποὺ ἐργάζονται ἀκούραστα γιὰ τὴν ὑπηρεσία τοῦ συνόλου καὶ τοῦ Ἀγαθοῦ. Στὸ Μέγα Ἐτυμολογικὸν Λεξικὸ βρίσκουμε δύο ἐτυμολογίες τοῦ ὀνόματος μέλισσα:
1) μέλισσα < μέλειν = φροντίζω, ἐπιμελοῦμαι
2) μέλισσα < μῆλον = καρπός.

Πράγματι, οἱ μέλισσες φροντίζουν νὰ γονιμοποιοῦν τὰ ἄνθη μὲ τὴν ἐπικονίαση, ὥστε αὐτὰ νὰ παράξουν καρποὺς ἀργότερα. Ἔτσι εἶναι καὶ οἱ ψυχὲς ποὺ κάνουν πνευματικὸ ἔργο, τὸ ὁποῖο γονιμοποιεῖ τὰ νοητικὰ τῶν ἄλλων ψυχῶν, ποὺ σὰν ἄνθη θὰ ἀνθίσουν στὸν νοητὸ ἥλιο καὶ θὰ παράξουν τοὺς δικούς τους καρποὺς σὲ ψυχικὸ καὶ πνευματικὸ ἐπίπεδο. Ἐκτός, ὅμως, ἀπὸ τὸν γονομοποιητικό τους ρόλο οἱ μέλισσες δημιουργοῦν τὸ μέλι, μὲ τὸ ὁποῖο τρέφονται οἱ ἴδιες, ἀλλὰ ταυτόχρονα τρέφουν τὴν βασίλισσα μέλισσα, ποὺ εἶναι πάντα μέσα στὴν κυψέλη. Ἡ βασίλισσα ἀντιστοιχεῖ στὴν Ἑστία, ποὺ πάντα μένει στὸν
Ὄλυμπο, δηλαδὴ τὴν οὐσία τῶν νοητῶν, ὅπως λέει ὁ Σωκράτης στὸν Κρατύλο τοῦ Πλάτωνος, ἐτυμολογῶντας τὴν Ἑστία ὡς:

Ἑστία < ἐσσία = οὐσία, ὅπου ἐσσία, λέει ὁ Σωκράτης λεγόταν ἡ οὐσία «εἰς τὴν παλαιὰν ἡμῶν φωνήν», δηλαδὴ στὴν παλαιότερη ἀπὸ τὴν ἐποχή του γλῶσσα. Σὲ ψυχικὸ ἐπίπεδο αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἡ ἐργασία τῶν ψυχῶν ποὺ ἐργάζονται γιὰ τὸ σύνολο καὶ βλέπουν τὸ ἐμεῖς καὶ ὄχι τὸ ἐγὼ «τρέφει» τὸ Ἀγαθόν, τὸ ὁποῖο ἀποτελεῖ τὴν οὐσία τῶν νοητῶν κόσμων.

Γι’ αὐτὸ τὶς ἱέρειες τῆς Δήμητρας, ποὺ ἀντιπροσωπεύει τὴν μάνα γῆ (Δημήτηρ < διδοῦσα ὡς μήτηρ = αὐτὴ ποὺ μᾶς δίνει τὰ πάντα σὰν μητέρα, ὅπως λέγεται στὸν Κρατύλο), τὶς ἔλεγαν μέλισσες (Πορφύριος, Περὶ τοῦ ἐν Ὀδυσσείᾳ τῶν νυμφῶν ἄντρου, 18.6-7). Σύμφωνα μὲ τὸν Πρόκλο, Δήμητρα εἶναι ἡ προσωνυμία ποὺ πῆρε ἡ Ρέα, ὅταν γέννησε τὸν Δία, ἡ ὁποία λέγεται καὶ Κυβέλη, ποὺ δηλώνει τὴν ροὴ τῆς ζωογονίας στὴν γῆ, στὴν ὁποία ἀντιστοιχεῖ ὁ κῦβος. Ἐτυμολογικὰ δὲ τὸ ὄνομα Κυβέλη σχετίζεται μὲ τὴν κυψέλη, ποὺ παραπέμπει στὶς μέλισσες.

Σημειωτέον δὲ ὅτι, σύμφωνα μὲ τὸν μῦθο, ὅταν ἡ Ρέα γέννησε τὸν Δία τὸν παρέδωσε στὶς Νύμφες Ἴδη, ποὺ τὸν τάϊζε μέλι καὶ Ἀμάλθεια, ποὺ τὸν τάϊζε γάλα. Οἱ Νύμφες στὴν παράδοσή μας εἶναι τὰ θεῖα ὄντα, ποὺἀναλαμβάνουν νὰ φέρουν τὴν ψυχὴ στὴν ἐνσάρκωση. Ἡ Ἴδη, προφανῶς συνδέεται μὲ τὸν κόσμο τῶν Ἰδεῶν τῶν νοητῶν πεδίων, ὁπότε τὸ μέλι ποὺ δίνει στὸν Δία, ὁ ὁποῖος ἀντιπροσωπεύει τὸν νοῦ, ποὺ κατέρχεται στὸν αἰσθητὸ κόσμο, συμβολίζει τὴν θεία πρόνοια τῶν Θεῶν γιὰ τὸν κόσμο τῆς γένεσης. Ἡ δὲ Ἀμάλθεια δηλώνει μὲ τὸ ὄνομά της τὴν ἐργατικότητα τῆς ψυχῆς, ἀφοῦ ἐτυμολογεῖται ὡς: Ἀμάλθεια < μὴ μαλθάσσεσθαι (Ἑρμείας, Σχόλια εἰς τὸν Πλάτωνος Φαῖδρον, 161.16-17), δηλαδὴ νὰ μὴν εῖσαι μαλθακός. Ὁπότε, τὸ γάλα ποὺ δίνει στὸν Δία συμβολίζει τὴν ὑλικὴ τροφή, γιὰ τὴν ἀπόκτηση τῆς ὁποίας χρειάζεται ἡ ψυχὴ νὰ κοπιάσει. Ἀλλὰ καὶ σήμερα λέμε «νὰ σοῦ πάνε ὅλα μέλι γάλα».