Τα εγκαίνια της έκθεση έγιναν το βράδυ της Κυριακής στην αίθουσα τέχνης «Έγινα – Αίγινα». Ο Μηνάς Καμπιτάκης και η Γεωργία Μπλιάτσου εκθέτουν για πρώτη φορά σε αυτόν τον χώρο, που αποδείχθηκε ιδανικός. Η επιμελήτρια της έκθεσης, Ίρις Κρητικού, σημειώνει:

«Τα σιωπηλά δωμάτια του νου του Μηνά Καμπιτάκη με τη γαλήνια χρωματική παλέτα και τη νηφάλια προοπτική, μετρούν έρωτες που τελείωσαν, παιδιά που μεγαλώσαν, βεγγέρες που έγιναν ξέθωρες φωτογραφίες στο συρταράκι του κομοδίνου, ανθρώπους που δεν είναι πια. Ιχνηλατώντας στον καμβά τα αποτυπώματα της ανθρώπινης κατοίκησης, –τις άδειες γλάστρες, τις ψάθινες βουλιαγμένες καρέκλες, τις φθαρμένες ταπετσαρίες, τα φορεμένα ρούχα, τα ξεχασμένα βιβλία, το κενό που άφησαν πίσω τους τα κάδρα, καταμετρώντας τα κυριακάτικα μεσημεριανά οικογενειακά γεύματα, τις απώλειες και τις γιορτές, τα έργα του αποτυπώνουν με σχεδιαστική και χρωματική ακρίβεια τις αζήτητες εσοχές μιας ιδιωτικής ενδοχώρας που κρύβει στα σπλάχνα της μικρούς θησαυρούς όρασης και ενσυναίσθησης, μνήμης και αφήγησης.

Σε διάλογο με τα πρόσφατα εσωτερικά του ζωγράφου, παρουσιάζονται ακόμη υπαίθρια τοπία του: λιτές πανοραμικές όψεις, αδρά παραθαλάσσια τοπία και αρχαίοι ελαιώνες, συμπληρώνουν τη θερινή περιήγηση του καλλιτέχνη.

Τα θερινά έργα της Γεωργίας Μπλιάτσου, εστιάζοντας σε τρυφερές παραθαλάσσιες σκηνές με μικρά παιδιά που ανασύρονται από τη μνήμη σαν φθαρμένες αλλά πολύτιμες πολαρόιντ, ακολουθούν τις γοργές αφαιρετικές γραμμές και τις γνώριμες λιτές φόρμες της ζωγράφου, διατηρώντας οργανικά στοιχεία του στιγμιαίου, χτίζοντας στέρεους όγκους που αποτυπώνουν ακέραια τη δυνατότητα του πορτραίτου. Παλλόμενα ανάμεσα στη σκιά και το φως, σχεδιασμένα γοργά και δουλεμένα στη συνέχεια επιδέξια με χρώμα, έλκονται από την περιρρέουσα φόρμα διατηρώντας τη συμπαγή εικονοπλαστική τους τελειότητα και ολοκληρώνονται με πρόσθετη πρώτη ύλη τη συγκίνηση και την ανθρώπινη μνήμη. Η ενότητα συμπληρώνεται με μικρές γιορτινές νεκρές φύσεις, αποτελούμενες από αγαπημένα αντικείμενα που συλλέγει η ζωγράφος.»

Πηγή
Aeginaportal