Νησιώτης

Υπήρχε μια μυσταγωγία

Το καλοκαίρι του ‘61 πρωτo-ήρθα στην Τζια με την θεία μου Αλίκη Χαλεπά.

Ήταν βοηθός του Τζάκ Κάσκυ στην ανακατασκευή της Αγίας Ειρήνης .

Στο Βουρκάρι τότε δεν υπήρχε νερό και ρεύμα. Ένας μικρό χωμάτινο μονοπάτι οδηγούσε στην Κορρησία.

Ο Τάσος στο Βουρκάρι ήταν μέλος του λιμενικού ταμείου και πληρωνόταν για να ανάβει μια λάμπα λουξ για τα ολίγα σκάφη που ερχόταν τότε.

Οι παρέες ήταν οι αμερικανοί και η οικογένεια Ρέστη.

Από το Λαύριο ερχόμασταν με ένα μικρό καΐκι, το Καστριανή, με καπετάνιο του τον Αντώνη Ματζάνη.Tο αμπάρι ήταν πολύ μικρό. Όταν είχε καιρό μας έμπαζε όλους κάτω μαζί με τα ζώα που μετέφερε.

Την γυναίκα μου την γνώρισα το ‘74 .Το ‘78 παντρευτήκαμε και αρχίσαμε να μένουμε στο σπίτι του Βάσου Φαληρέα. Λίγο αργότερα αγοράσαμε το διπλανό κτήμα και κάναμε το σπίτι μας. Η γυναίκα του Βάσου, η Σοφία, έπαιζε τσέλο. Υπήρξε μαθήτρια του PABLO CAZAL. Yπήρχε μια μυσταγωγία. Το απόγευμα στην απόλυτη ησυχία της εξοχής έπαιζε η Σοφία Μπαχ και ο Βάσως σχεδίαζε τα νομίσματα.
Το σπίτι μας ήταν ανοιχτό στον καθένα. Υπήρχε φαγητό και καλό κρασί. Φιλοξενήσαμε πολλές φορές Γερμανούς ,Ολλανδούς που δεν είχαν που να μείνουν.

Το πρωί πιάναμε χταπόδια ,το απογευματάκι αχινούς το βράδυ καθόμασταν όλοι παρέα και τρώγαμε.
Το πρώτο αυτοκίνητο στον Οτζιά ήταν το δικό μου. Τον χειμώνα ιδίως οι ντόπιοι μου έλεγαν να ανάβω μια λάμπα ένδειξη ότι είμαστε εδώ, σε περίπτωση ανάγκης να βοηθήσω με το αυτοκίνητο.
Άλλες εποχές ήταν τότε. Εκεί ανδρωθήκαμε. Η παρέα ήταν μεγάλη και όλοι τους ήταν δυνατοί άνθρωποι, με τσαγανό.

Το νησί όπως η Ελλάδα και κάθε χώρα είναι εκείνη που σου δίνει τις δυνατότητες της. Σημασία έχει τι μπορείς εσύ να δεις και να πάρεις.