Δικηγόρος

Η γενιά που δε φοβήθηκε τη δουλειά

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Τζιά . Υποχρεώθηκα να φύγω στα δεκαπέντε μου γιατί τότε ο Ράλης έβγαλε ένα νόμο το 1959 που έκλεισε τα σχολεία που είχαν πολύ λίγα παιδιά. Εγώ ήμουν πολύ καλός μαθητής. Αδικήθηκα πολύ. Στην Αθήνα μπήκα σε νυχτερινό σχολείο διότι έπρεπε να δουλεύω για να βγάζω τα έξοδα μου. Τον επόμενο χρόνο πέθανε και ο πατέρας μου και δυσκόλεψε η κατάσταση ακόμα περισσότερο. Το όνειρο μου ήταν να γίνω γιατρός. Με μεγάλη απογοήτευση δεν έγινα γιατί πρακτικά δεν μπορούσα να δουλεύω και να παρακολουθώ τα εργαστήρια που ήταν πολλά. Έτσι λοιπόν έγινα δικηγόρος. Πολύ δύσκολα χρόνια. Έκανα πολλές δουλειές. Φυσικά και στο νησί τα εννέα χρόνια του σχολείου οι συνθήκες δεν ήταν εύκολες. Το πατρικό μου σπίτι είναι στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα. Αγία Ειρήνη λέγεται. Από εκεί λοιπόν από τους πρόποδες του βουνού περπατούσα μία ώρα για να πάω στο σχολείο. Διάβαζα με το λυχνάρι,. Δεν υπήρχε ρεύμα και σήμερα δεν έχει.

Ελάχιστα σπίτια υπήρχαν.

Τώρα στεναχωριέμαι όταν ακούω ότι τσακώνονται για το ταξί που περνάει για να πάρει τα παιδιά για το σχολείο.

Ήμασταν η γενιά που δεν φοβήθηκε την δουλειά.

Όταν τελείωσα την νομική πήγα και στην Αγγλία και ειδικεύτηκα στο ναυτικό δίκαιο.
Μόλις επέστρεψα ο Τάκης Δημουλής μου πρότεινε να ασχοληθώ με τον Σύνδεσμο των Απανταχού Κείων. Είμαι από το 1978 αρχικά ως Γενικός Γραμματέας και μετά το 1980 που έφυγε ο Δημουλής ως Πρόεδρος μέχρι σήμερα.

Τότε λοιπόν ο Στέφανος Λέπουρας ο ξάδελφός του επίσης Λέπουρας ο Αντώνης Δεμένεγας, ο Μάρκος Τούντας και εγώ αναλάβαμε τα ηνία του Συνδέσμου.

Ο σκοπός του Συνδέσμου ήταν να μαζεύει τους απόδημους Τζιώτες και να κρατήσει την ταυτότητα του ο ντόπιος.

Αγοράσαμε ένα διαμέρισμα στην Αθήνα που είναι τα γραφεία του Συνδέσμου βάλαμε πολύ προσωπική δουλειά για να γίνει αυτός ο χώρος. Είχαμε πολύ κέφι. Κάναμε πολλές εκδηλώσεις. Από το 1985 έως 1995 κάθε Αύγουστο πραγματοποιούσαμε εικοσαήμερα εκδηλώσεων στο νησί. Το Σεπτέμβρη επέστρεφα κουρασμένος στη δουλειά μου. Το 1984 παρακολουθώντας μια συναυλία μιας χορωδίας εντυπωσιάσθηκα. Από σύμπτωση την ίδια εποχή γνώρισα τον Κερκυραίο μαέστρο Γιάγκο Χαρτοφύλακα. Έτσι λοιπόν φτιάξαμε την χορωδία μας που έχει ρεπερτόριο πάνω από 300 τραγούδια. Η χορωδία αποτελείτε από 25 έως 35 άτομα με δίωρες πρόβες την εβδομάδα. Οι εκδηλώσεις μας ήταν πάρα πολλές σήμερα λιγότερες λόγω κόστους, Δυστυχώς οι νέοι που έρχονται δεν αφοσιώνονται με αποτέλεσμα να κάθονται λίγο και να φεύγουν. Είμαστε όλοι μεγάλοι άνθρωποι.

Ο Σύνδεσμος με δωρεές απέκτησε δύο κτήρια στο νησί . Το ένα στη Χώρα το Ρεδιάριο και το άλλο στην Κορρησία. Το Ρεδιάριο ήταν από την παλιά οικογένεια Ρεδιάρη. Μάλιστα ο παππούς είχε κάνει και Υπουργός Ναυτιλίας στον Πειραιά.

Δυστυχώς δεν είχαμε χρήματα για την συντήρηση του και το πουλήσαμε. Με τα χρήματα συντηρήσαμε το άλλο και στόχος μου είναι να στεγαστεί εκεί ένα λαογραφικό μουσείο. Δεν θα φύγω αν δεν το τελειώσω.

Από το 1990 που άρχισε να αξιοποιείτε το νησί φοβόμουν την εξέλιξη της.
Οι ντόπιοι άρχισαν να πουλάν την γη τους.
Δημιουργήθηκε ρύπανση με τους βόθρους.
Έγιναν πολλές γεωτρήσεις. Άλλαξε το τοπίο. Έφεραν φυτά που δεν είναι για αυτό το τοπίο.
Επανειλημμένα έγραψα στο περιοδικό ότι σε λίγο δεν θα έχουμε νερό.
Η Χώρα δεν είναι τυχαία που κτίσθηκε εκεί . Στα τέσσερα σημεία της έχει πηγές. Στο Ροκομένο, τον Αη Σπυρίδωνα, το κανάλι και ο Κουρέντης. Πάνω στην κορυφογραμμή έχει άλλες δύο του Πάπα και της Αγίας Τριάδας.

Δεν είναι τυχαίο που το νησί το έλεγαν Υδρούσσα.

Δυστυχώς χάσαμε την ευκαιρία δημιουργίας φράγματος.

Πιστεύω ότι οι ντόπιοι έχασαν τον προσανατολισμό τους. Με τα χρήματα που πήραν από τις πωλήσεις των οικοπέδων παραπλανήθηκαν τελικά και εκείνοι όπως οι περισσότεροι στη χώρα αυτή. Από το εύκολο κέρδος της πώλησης και της εύκολης ανοικοδόμησης