Τα λουλούδια της Μπλιάτσου σε πολιορκούν, σε κυριεύουν.

Υπερμεγέθη, ρεαλιστικά, έχουν πάντα πρωταγωνιστικό ρόλο στις δημιουργίες της.
Τους προσδίδει διάσταση και υπόσταση κοσμική για να συμβολίζει και να εκφράζει τη μεγάλη λύπη και τη μεγάλη χαρά. Λουλούδια που προσφέρονται στη γέννηση, στο θάνατο, στον έρωτά μας. Γι’ αυτό και αποδίδονται στο έργο της άλλοτε φρέσκα και ποικιλόχρωμα κι άλλοτε γκρίζα και μαβιά της λύπης, της θλίψης και της απώλειας.

Η Μπλιάτσου ταυτίζει τα λουλούδια της με τον έρωτα, τη θλίψη, τη θύμηση, την ανάμνηση, άρα πάντα με μία συναισθηματική καθαρά διάσταση ανάλογα με το είδος του, το χρώμα του, το μέγεθός του, τη μυρωδιά του που αντιστοιχούν σε μια υπαρξιακή κατάσταση.

Προτιμά τα φυσικά μεγέθη με τάση υπερβολής για να πλησιάσει περισσότερο τη γνησιότητα της απόδοσης και την αυθεντικότητα του αντικειμένου. Η οπτική πραγματικότητα αποτελεί το πεδίο της δημιουργικής της δράσης. Αποδίδει το χαρακτήρα του λουλουδιού, την ιδιότητα και την προσωπικότητά του. Τους προσδίδει εκπληκτική απόδοση στην υφή των επιφανειών στα άνθη και στις αντανακλάσεις τους.

Τα κόκκινα τριαντάφυλλα, έχουν το κόκκινο του βελούδου, του αίματος, της πληγής και του έντονου συναισθήματος. Αποδίδονται με γνησιότητα, με έμφαση στις λεπτομέρειες, με άκαμπτη έκφραση, υπερηφάνεια και ειλικρίνεια.

Για την ίδια είναι φορτισμένα με έννοιες πολλές και ποικίλες. Είναι ο πειρασμός με διπλή όψη. Του καλού και του ωραίου, της επιθετικότητας και της εκδίκησης. Ή ομορφιά της αίσθησης και της διάχυτης μυρωδιάς μαζί με τη σκληράδα και το τρύπημα του αγκαθιού. «Ο έρωτας που πονάει, η απουσία που πληγώνει…»

«…Θα΄ χουμε κλίνες μ΄ ελαφρές μυρωδιές μεστές, Ανάκλιντρα βαθιά σα μνήματα και λουλούδια παράξενα πάνω στα ράφια, Ανθισμένα για μας, κάτω από ωραιότερους ουρανούς » Μπωντλέρ «Ο Θάνατος των Εραστών» από τα «Άνθη του Κακού»

Με καταγωγή από τη Λάρισα είχε πάντα διαρκή επαφή με τη φύση και έμαθε να τη μελετά, να θέλει να τη γνωρίσει περισσότερο και σταδιακά να την αγαπήσει πραγματικά.

Η ζωή στην πόλη δεν την απομάκρυνε από αυτή τη σχέση γιατί πάντα επέλεγε σπίτια με κήπο. Παρατηρώντας τη φύση, έμαθε να διαβάζει τα σημάδια της, να βρίσκει τις ισορροπίες της και ακολουθώντας τις διαθέσεις τους να εξελίσσεται ανά εποχή κι εκείνη μαζί της.

«….Βασιλικός πλατύφυλλος με τα σαράντα φύλλα, σαράντα σ’ αγαπήσανε και πάλι ‘γω σε πήρα…..» Δημοτικό τραγούδι

Οι πεταλούδες είναι άγγιγμα, προσέγγιση, ένωση, ερωτική πράξη. Διαθέτει μινιμαλιστικά στοιχεία με καθαρά ανατομικές λεπτομέρειες, ζωγραφισμένη με λεπτό τρόπο είναι το μοναδικό ζωντανό πλάσμα του έργου. Πρόκειται για τον απόλυτο έρωτα της φύσης, στην απόλυτη έκσταση. Οι φόρμες της είναι επίπεδες με έντονες τονικές διαβαθμίσεις όπως το γρήγορο και ανάλαφρο πέταγμά της.

«Και που υπάρχει φωνή τόσο νέα, τόσο ωραία και γλυκιά, όσο η επιλογή της φύσης, όταν σμίγει η άνοιξη με τους ερωτευμένους» Τζον Κλαιρ (1793-1864)

Τα «Πουκέτ» είναι εμπνευσμένα από το αντίστοιχο εξωτικό νησί. Δημιουργίες που διακατέχονται από όλες τις προεκτάσεις θετικές και αρνητικές. Σειρά μελαγχολική, πλαισιωμένη από μαύρα πλαίσια, με αίσθηση υγρασίας, με την πρωινή δροσιά, αποπνέει θλίψη, σεμνότητα και την αξιοπρέπεια μιας θλιμμένης κόρης.

«……Γλυκό άρωμα και χρώμα πένθιμο, ζωή και θάνατος μαζί κι ενάντια, λουλούδι του γνήσιου έρωτα…….» Ελισαβετιανοί στίχοι.

Οι μινιατούρες της κρατούν ακόμη τη φυσική διάσταση, σαν φωτογραφικές σκηνές με σαφείς λεπτομέρειες στην ανατομία του φυτού. Συχνά η κορνίζα μοιάζει να αγκαλιάζει, να κυριαρχεί στο θέμα χωρίς να το παραγκωνίζει, να το υπονομεύει.
Όγκοι ανάγλυφοι, ζωντανοί, περιεκτικοί στο χρώμα, στη βελούδινη αίσθηση της ποικιλίας, μας μεταδίδουν την αναπνοή και τη ζωντάνια τους. Η Μπλιάτσου προσπαθεί να αποσπάσει τη μυρωδιά του, την αίσθησή του και να τη μεταδώσει ατόφια στο θεατή. «Είναι κήπος συναισθημάτων….», δηλώνει.

Δίνει έμφαση στην λεπτομερειακή απόδοση χωρίς εμμονές. Δημιουργεί πορτραίτα λουλουδιών που δεν διαχέονται μέσα στον καμβά αλλά είναι οριοθετημένα και εμπεριέχονται αυστηρά μέσα σ’ αυτόν.
Το σχέδιο είναι περιγραφικό, όπου κυριαρχείται από το έντονο και ατόφιο χρώμα. Οι όγκοι αναγνωρίζονται από την ανάγλυφη επιφάνεια, την πλούσια πάστα. Ή αίσθηση είναι νατουραλιστική χωρίς όμως να αγγίζει τα όρια της φωτογραφικής απεικόνισης.

Η προέκταση αυτής της δουλειάς είναι η εφαρμογή της σε άκαμπτες φόρμες όπως αυτή του ξύλου που αποκτά χρωματική δυνατότητα και κίνηση στο χώρο και έρχεται σε αντίθεση με την ταυτότητά του ή ακόμα σε λαμαρίνα , σε ποικιλία ανθεκτικών υλικών για να γίνουν διαχρονικά και να τονιστεί η γλυπτική τους φόρμα και η πλαστικότητά τους. Το λουλούδι σε φυσική διάσταση και απόδοση κυριαρχεί στην εσωτερική διακόσμηση και προδιαθέτει το συναίσθημα .

Ανάλογα με τη φύση του λουλουδιού επικρατούν τα ψυχρά χρώματα και οι επιθετικές
φόρμες χωρίς όμως να υπάρχει βιαιότητα.((((αγκινάρα))))))

«…Αν κάποιος αγαπάει πραγματικά τη φύση, μπορεί να βρει παντού την ομορφιά»
Βίνσεντ Βαν Γκόγκ (1853-1890).

Αννιτα Πατσουρακη