Περί Ανθέων… ο Λόγος

Τα λουλούδια της Γεωργίας Μπλιάτσου σε πολιορκούν, σε κυριεύουν.
Υπερμεγέθη, ρεαλιστικά, έχουν πάντα πρωταγωνιστικό ρόλο στις δημιουργίες της.
Τους προσδίδει διάσταση και υπόσταση κοσμική για να συμβολίζει και να εκφράζει τη μεγάλη λύπη και τη μεγάλη χαρά. Λουλούδια που προσφέρονται στη γέννηση, στο θάνατο, στον έρωτα μας. Γι’ αυτό και αποδίδονται στο έργο άλλοτε φρέσκα και ποικιλόχρωμα κι άλλοτε γκρίζα και μαβιά της λύπης, της θλίψης και της απώλειας.

Η Μπλιάτσου ταυτίζει τα λουλούδια της με τον έρωτα, τη θλίψη, τη θύμηση, την ανάμνηση, πάντα με μια συναισθηματική καθαρά διάσταση ανάλογα με το είδος τους, το χρώμα τους, το μέγεθός τους, τη μυρωδιά του που αντιστοιχούν σε μια υπαρξιακή κατάσταση.

Προτιμά τα φυσικά μεγέθη με τάση υπερβολής για να πλησιάσει περισσότερο τη γνησιότητα της απόδοσης και την αυθαιντικότητα του αντικειμένου. Η οπτική πραγματικότητα αποτελεί το πεδίο της δημιουργικής της δράσης. Αποδίδει το χαρακτήρα του λουλουδιού, την ιδιότητα και την προσωπικότητά του.

Προσπαθεί να αποσπάσει τη μυρωδιά του, την αίσθησή του και να τη μεταδώσει ατόφια στο θεατή.

«Είναι κήπος συναισθημάτων… » δηλώνει.

Είχε πάντα διαρκή επαφή με τη φύση, έμαθε να τη μελετά και σταδιακά να την αγαπήσει πραγματικά. Παρατηρώντας την, έμαθε να διαβάζει τα σημάδια της και να εξελίσσεται ανά εποχή κι εκείνη μαζί.
Δίνει έμφαση στην λεπτομερειακή απόδοση χωρίς εμμονές. Δημιουργεί πορτραίτα λουλουδιών που δεν διαχέονται μέσα στον καμβά αλλά είναι οριοθετημένα και εμπεριέχονται αυστηρά μέσα σε αυτόν.
Το σχέδιο είναι περιγραφικό όπου κυριαρχείται από το έντονο και ατόφιο χρώμα. Οι όγκοι αναγνωρίζονται από την ανάγλυφη επιφάνεια, την πλούσια πάστα. Η αίσθηση είναι νατουραλιστική χωρίς όμως να αγγίζει τα όρια της φωτογραφικής απεικόνισης.

Ανάλογα με τη φύση του λουλουδιού επικρατούν τα ψυχρά χρώματα και οι επιθετικές φόρμες χωρίς όμως να υπάρχει βιαιότητα.

Τα «κόκκινα τριαντάφυλλα» έχουν κόκκινο του βελούδου, του αίματος, της πληγής και του έντονου συναισθήματος. Αποδίδονται με γνησιότητα, έμφαση στις λεπτομέρειες, με άκαμπτη έκφραση, υπερηφάνεια και ειλικρίνεια.

Για την ίδια είναι φορτισμένα με έννοιες πολλές κι ποικίλες. Είναι ο πειρασμός με διπλή όψη. Του καλού και του ωραίου, της επιθετικότητας και της εκδίκησης. Η ομορφιά της αίσθησης και της διάχυτης μυρωδιάς μαζί με τη σκληράδα και το τρύπημα του αγκαθιού. «Ο έρωτας που πονάει, η απουσία που πληγώνει… »

Οι «πεταλούδες» είναι άγγιγμα, προσέγγιση, ένωση ερωτική πράξη. Διαθέτει μινιμαλιστικά στοιχεία με καθαρά ανατομικές λεπτομέρειες, ζωγραφισμένη με λεπτό τρόπο. Είναι το μοναδικό ζωντανό πλάσμα του έργου. Πρόκειται για τον απόλυτη έρωτα της φύσης, στην απόλυτη έκσταση. Οι φόρμες της είναι επίπεδες με έντονες τονικές διαβαθμίσεις όπως το γρήγορο και ανάλαφρο πέταγμά της.
«Και που υπάρχει φωνή τόσο νέα, τόσο ωραία και γλυκιά, όσο η επιλογή της φύσης , όταν σμίγει η άνοιξη με τους ερωτευμένους». Τζον Κλαιρ

Τα «Πουκέτ» είναι εμπνευσμένα από το αντίστοιχο εξωτικό νησί. Δημιουργίες που διακατέχονται από όλες τις προεκτάσεις θετικές και αρνητικές. Σειρά μελαγχολική, πλαισιωμένη από μαύρα πλαίσια, με αίσθηση υγρασίας, με την πρωινή δροσιά, αποπνέει θλίψη, σεμνότητα και την αξιοπρέπεια μια θλιμμένης κόρης. «…Γλυκό άρωμα και χρώμα πένθιμο, ζωή και θάνατος μαζί και ενάντια, λουλούδι του γνήσιου έρωτα…» Ελισαβετιανοί στίχοι.

 

Αννίτα Πατσουράκη
Ιστορικός Τέχνης
2006