‘Όστρακα Όψεων Ζωής

Η μνήμη έχει τη δυνατότητα, μέσα από τις κατάλληλες αναλύσεις και τους συσχετισμούς περιστατικών, να επιβεβαιώνει καταστάσεις. Μπορεί όμως και να ξεγελά πού και πού, στήνοντας το δικό της υπόγειο παιχνίδι με τον χρόνο, το θάμπωμα των εικόνων που ανακρατεί ή απελευθερώνει, τους ιδιότυπους επίσης συνειρμούς που γεννά, προκαλώντας αινίγματα, στα οποία απουσιάζει η λυσιτέλεια. Ο χρόνος πάλι, από τη δική του πλευρά, είναι σαν την αμφίστομη μάχαιρα. Επουλώνει πληγές, υγιαίνει τραύματα, καταλύει αποστάσεις, αλλά παράλληλα αφήνει έκθετα και φθαρμένα τα γεγονότα, υπονομεύοντας την ευκρίνειά τους, τις προθέσεις που κάποτε τα παρήγαγαν, τις συγγυρίες τέλος που τα εμφάνισαν και κατόπιν τα εξαφάνισαν από όλο το προσκήνιο.

Ο καλλιτέχνης αναζητεί μια διέλευση ανάμεσα στις Συμπληγάδες. Αναζητεί να εντοπίσει και να οικοδομήσει έναν δρόμο διάμεσο, που να απεικονίζει αλληγορικά την πορεία ανίχνευσης των αποτυπωμάτων της μνήμης και της ζωής, καθώς τα κατάλοιπα που αφήνουν πίσω τους αυτές οι διεργασίες, συνεχώς μεταμορφώνονται. Τίποτε δεν είναι στατικό, ενώ το βλέμμα ανήσυχο κυνηγά να εντοπίσει φαινόμενα διερμηνευτικά και διεργασίες ενεργειών που διαρκώς αλλάζουν όψεις.

Στην προηγούμενη έκθεση της Γεωργίας Μπλιάτσου είχα εντοπίσει στο εικαστικό της ιδίωμα έναν πολυσυλλεκτικό συγκερασμό στοιχείων, τα οποία προέρχονταν από επεξεργασμένες παρατηρήσεις, μνημειακές ανακτήσεις και φαντασιωτικές εκδοχές, μορφοποιούμενες σε είδωλα. Η ζωγράφος εστίαζε τότε (1992) την προβληματική της στην προσωποποίηση της αντιθετικότητας των πόλων έλξεως και απώσεως, όπως παρουσιάζονταν μέσα από μια σειρά συναντήσεων και αντικατοπτρισμών της ύπαρξης. Στα πρόσφατα έργα της, η Γ. Μπλιάτσου εντοπίζει μια βαθύτερη παράμετρο. Την ενδιαφέρει να έλξει την προσοχή του βλέμματος στην ίδια την περιπέτεια της αναζήτησης που προϋπάρχει και που έπεται αυτής της συνάντησης.

Στα τωρινά της έργα η δημιουργός ανιχνεύει και ταυτόχρονα μεταπλάθει τα σήματα του χρόνου, μέσα από τις αινιγματικές παραστάσεις που έχουν αφήσει ορισμένα κατάλοιπα γεγονότων. Η φύση και τα πλάσματά της ακολουθούν τις δικές τους νομοτέλειες, ενώ η ύπαρξη προσπαθεί να διαμορφώσει σχέσεις και γλώσσες επαφής. Από αυτές τις γλώσσες επαφής συγκροτούνται συνάφειες και είδη γραφής μιας πράξης που ξεκινά και ολοκληρώνεται στο μυστήριο της βούλησης για γνώση και αυτεξουσιότητα. Είναι το μεγάλο τίμημα της ενηλικωνόμενης συνείδησης που αφυπνίζεται, εξερχόμενη εντελώς από τον ιδεολογικό παράδεισο.

Η Γεωργία Μπλιάτσου διαμορφώνει στα έργα της μια σειρά μορφοποιούμενων διελκυστίνδων δράσης και πράξης, ανακλήσεων και αποτυπώσεων μιας περιπέτειας χωρίς αρχή και τέλος. Το ζητούμενο για τη ζωγράφο είναι ο μετασχηματιστικός παράγοντας που διαμορφώνει το παρελθόν σε παρόν, την ενέργεια σε μνήμη ζωής, καθώς οι δυο όροι του υφάσματος αυτού στα έργα της αντιστρέφονται, ξεγελώντας την ασφάλεια που μπορεί προς στιγμήν να αισθανθεί ο θεατής.

Μορφές και είδωλα, πράξεις και αντικατοπτρισμοί, γεγονότα της μνήμης, της παρατήρησης και της φαντασίας, ενώνονται σε μια σύμπραξη αδιευκρίνιστων καταστάσεων, ενώ η δημιουργός ανιχνεύει εικόνες και σημασίες ανά το βάθος της κοίτης ενός ποταμού φαινομένων της ύπαρξης. Η Γ. Μπλιάτσου ζωγραφίζει σαν να ανασκάπτει, για αυτό και οι εικονοποιητικές της παραστάσεις δράσεων και γεγονότων, θυμίζουν τις διαδικασίες που ακολουθεί ο ανασκαφέας στο δικό του έργο, την στιγμή που βρίσκει τα σπασμένα και διαχωρισμένα από τον χρόνο κομμάτια ενός αγγέλου, τα όστρακα.

Όστρακα είναι τα πήλινα τμήματα ενός πάλαι πότε ολοκληρωμένου κεραμικού σώματος που σήμερα βρίσκεται σε αινιγματική διασπορά. Όστρακα επίσης είναι, σε μια άλλη κατηγορία μορφών, τα κελύφη των ζωντανών οργανισμών που διαβιούν στο βάθος της θάλασσας. Η ζωγράφος ανοίγει ένα διάλογο με τις σημασίες και τους χαρακτηρισμούς, τις ομοιότητες, τις διαφορές και τις αναλογίες τους κυρίως. Ανιχνεύει στα ύφαλα της ενταγμένης της ύλης και των εννοιών, δημιουργώντας εικόνες /αινίγματα για το ανήσυχο βλέμμα και τις περιπέτειες της συνείδησης, από τον καιρό που χάθηκε πλέον η βασιλεία της ουράνιας ειρήνης κι όλα ανετράπησαν κάτω από την ρομφαία της άνωσης. Τα έργα της Γ. Μπλιάτσου παρουσιάζουν μετασχηματιστικές εικόνες μιας αέναης αναζήτησης. Λειτουργούν σαν τα περάσματα, μέσα από τα διάχωρα της φαντασίας και της γνώσης, της μνήμης και της λήθης, της πλάνης της ζωής και της αλήθειας της τέχνης που παρηγορεί και περιθάλπει, σε ένα ταξίδι χωρίς τέλος, της οδοιπόρους ζωής.

Αθηνά Σχινά