…όταν τα φρούτα ζωντανεύουν

Η ζωγραφική της νεκρής φύσης δεν είναι πια της μόδας καθώς δεν ανταποκρίνεται στα κριτήρια της σύγχρονης εποχής εάν στον 16ο και τον 17ο αιώνα η μεγαλύτερη ανησυχία της ζωγράφων ήταν να αγγίξουν τη ζωγραφική τελειότητα στην απεικόνιση των φυσικών αντικειμένων σε αρμονία με τις ανακαλύψεις των φυσικών επιστημών σήμερα τα φρούτα τα λαχανικά και τα λουλούδια δεν χρησιμεύουν παρά ως αφορμή για διανοητικές αναζητήσεις ώστε οι καλλιτέχνες να απεικονίσουν τη φύση και να τη δαμάσουν με το προσωπικό τους ύφους το αντικείμενο υποχωρεί μπροστά στο υποκείμενο.

Οι νεκρές μας φύσης είναι καθαρά μεσογειακές με γεύση λεμονιού και πορτοκαλιού ή με την πολύπλοκη συμβολική του ροδιού διά των οποίων καλλιτέχνης μας μας βυθίζει στο προσωπικό της σύμπαν στο οποίο κυριαρχεί χάρη στη μέθοδο του παραθύρου βλέμματος ή του παραθύρου πλαισίου το οποίο είτε εμπερικλείει τα φρούτα που έχουν κολλήσει μεταξύ τους είτε τα αφήνει να ξεφύγουν σε ένα ξέσπασμα αυθόρμητης παροδικότητας. Με αυτή τη μέθοδο η καλλιτέχνης μας διασκεδάζει δημιουργώντας την ψευδαίσθηση ενός πίνακα μέσα στον πίνακα.

Μπορούμε να συνοψίσουμε ότι η κεντρική ιδέα του παραθύρου ως σημείου θέσης ή ως πλαισίου που οριοθετεί το έργο ενορχηστρώνει τη σύνθεση όλων των πινάκων και επαναλαμβάνεται ως σταθερά της έκθεσης.
Χάρη σε αυτή την κατευθυντήρια γραμμή κατέχουμε ένα κλειδί ανάγνωσης που μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε πώς συνθέτει η καλλιτέχνης τους πίνακες της.

Αρχικά απλώνει τα άλλοτε γιγαντιαία και άλλοτε μικροσκοπικά φρούτα της αρμονικά μέσα στο χώρο ο οποίος προβάλλεται σαν μία όαση Ειρήνης οπότε χαρούμενα και έντονα χρώματα διαχωρίζονται από την πραγματικότητα για να δημιουργήσουν μία γενικότερη αίσθηση αρμονίας.

Ύστερα η καλλιτέχνις απλοποιώντας τα περιγράμματα των φρούτων προς όφελος της γοητείας των χρωμάτων που έχουν απλωθεί με μαεστρία εναρμόνιση στη γενική σύνθεση του πίνακα όπου η έκταση του φόντου γίνεται ξεχωριστό θέμα με το πέρασμα του χρόνου το φόντο της κερδίζει έδαφος σε σύγκριση με το ίδιο το θέμα το οποίο έχει την τάση να μειώνεται ως προς το μέγεθος και να μεγαλώνει ως προς τον αριθμό (παράθυρα που γίνονται όλο και πιο μικρά έναντι συνθέσεων με φρούτα που γίνονται όλο και πιο πολύπλοκες).

Άλλες φορές πάλι καλλιτέχνης ενσωματώνει ένα μικρό ζωγραφισμένο Πλαίσιο σαν πρόσθετο στοιχείο του πίνακα της που παίζει τον ρόλο του παραθύρου. Αυτή η μικρή κολλημένη πίνακες χάνονται μέσα στη γενική σύνθεση αποπνέοντας την αίσθηση του ανάγλυφου αναβιώνοντας τη μέθοδο του κολάζ που είναι τόσο προσφιλής στην καλλιτέχνιδα.

Στην πραγματικότητα άλλοι πίνακες έχουν σχεδιαστεί ως αμιγή κολάζ που αρέσει στην καλλιτέχνιδα να ενσωματώνει με το παιχνίδι της αριθμητικής επανάληψης αμέτρητα φρούτα που βάζει στην ίδια ευθεία με στατικό και επαναλαμβανόμενο τρόπο αλλά με έντονα χρώματα.

Στα αρχικά έργα με τα πολύ έντονα και χαρούμενα χρώματα αντιπαρατίθενται άλλα έργα πιο σκοτεινά και πιο σκληρά που κυριαρχεί ένα μόνο φρούτο ή μία μόνο λεπτομέρεια που αναδύεται μέσα από ένα δυναμικά σχεδιασμένο μαύρο φόντο το οποίο με την ευκαιρία αυτή υπενθυμίζει πόσο αυτή η εμφανής απλότητα αυτή η φυσική η γενναιοδωρία είναι στην πραγματικότητα καρπός μακράς αναζήτησης.

Φλάβια Νέση Γιασιτζόγλου
Ιστορικός Τέχνης
Δεκέμβριος 2000