Στη νέα ενότητα έργων η Γεωργία Μπλιάτσου κάνει μια δυναμική επίδειξη ζωγραφικής δεξιοτεχνίας και δοκιμάζει τις δυνατότητες της στην κατασκευαστική αναπαραγωγή. Όσοι γνωρίζουν τα ζωγραφικά έργα στο ατελιέ της δύσκολα μπορούν να ξεχάσουν τα κόκκινα, τα πορτοκαλί και τα κίτρινα που ξεχύνονται στην επιφάνεια του μουσαμά συν8έιονιας νεκρές φύσεις και εικόνες της Άπω Ανατολής και του εσωτερικού χώρου στις οποίες ξεδιπλώνεται μια άνευ προηγουμένου ευαισθησία χώρου, χρόνου και αισθήσεων. Κάτι ανάλογο με τα ερωτικά τραγούδια του Barry White που υποχρεώνουν τον ακροατή να συντονιστεί με τη μελωδία της βραχνής φωνής και τις νότες της ταξιδιάρικης μουσικής του.

Επειδή η ίδια αντιλαμβάνεται τη ζωγραφική σα διαδικασία παρά σαν αποτέλεσμα, τον τελευταίο χρόνο βυθίστηκε στα γαλάζια, τις ώχρες και τα πετρώδη χρώματα των ανώνυμων ελληνικών παραλιών για να διεκδικήσει άλλη μια φορά την αισθαντικότητα της εμπειρίας. Μακριά από κάθε σχέση με το τυχαίο, η διαδικασία της απαιτεί την αλληλουχία από τη ζωγραφική στην κατασκευή χωρίς να απεμπολήσει την αξία του αποτελέσματος της ζωγραφικής. Ο νέος εμπειρικός ριζοσπαστισμός της δεν καταργεί την αισθαντικότητά της. Αντίθετα, δημιουργεί μια εικονογραφία σε εξέλιξη.

Είναι προφανές ότι το παιχνίδι της ζωγραφικής προ πολλού έχει εγκαταλειφθεί στο χώρο της δυτικής τέχνης αφού η ανασφάλεια της δημιουργίας εικόνων αντάξιων των ΜΕΓΑΛΩΝ δασκάλων είναι επίπονη πράξη στις μέρες μας. Εντούτοις κανένα τελάρο της Γεωργίας Μπλιάτσου δεν είναι άδειο, κανένα δεν αφήνει την παραμικρή υπόνοια για απουσία πληρότητας και κανένα, όσο και να θεωρηθεί κοινής εμπειρίας, δεν εξαντλείται στην ερμηνεία τους.

Μια σειρά ζωγραφικών τρικυμισμένων παραθαλάσσιων τοπίων που εναλλάσσονται με κατασκευές φωτογραφικών εμπειριών, όσο και να μοιάζουν ετερόκλητες εικαστικές πράξεις, δίνουν τη δυνατότητα στο θεατή να ξαναυφάνει το νήμα μιας συναισθηματικής αμφισημίας. Στη ζωγραφική η λογική επιβραδύνεται, ενώ αντίθετα επιταχύνεται στη φωτογραφική αναπαραγωγή. Η Γεωργία Μπλιάτσου μας υποχρεώνει να συγκρίνουμε την αξία της ζωγραφικής διαδικασίας με την φωνογραφική αναπαραγωγή, για να δούμε με όρους ζωγραφικής την ομορφιάς της αισθαντικότητας, της χρωματικότητας και της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Ειλικρίνεια υπάρχει και στις δύο ενότητες, αλλά ο θεατής γίνεται ο κριτής του βαθμού της. Στο τελάρο ο ζωγράφος δεν αποσυνδέεται ποτέ με το αναπαριστώμενο, αντίθετα από τον φωτογράφο που η επαφή με το θέμα του διαρκεί μια μοναδική στιγμή, τη στιγμή της λήψης.

Ωστόσο, αν θεωρηθεί ότι οι θερμότερες στιγμές της βρίσκονται στα χρώματα των τελάρων και τα ψυχρότερα αισθήματα αποτυπώνονται στις κατασκευές των φωτογραφικών πλάνων, ας μην παραβλέπουμε μια βασική μετατόπιση που επιχειρεί η καλλιτέχνης και από ερμηνεύτρια του χώρου γίνεται παρατηρητής. Ως παρατηρητής θεωρεί αναγκαία προϋπόθεση την παρουσία της στο χώρο και φροντίζει να ενσωματώσει σαν ανάγλυφο στην επιφάνεια της τυπωμένης σε μουσαμά εικόνα, το είδωλο της από κόντρα πλακέ. Αν για τούς βουδιστές το κλικ της φωτογραφικής λήψης είναι μια τελετή θανάτου, η επανάληψη των λήψεων καθυστερεί το τέλος. Η σκιώδης σιλουέτα της που ενσωματώνεται στην επιφάνεια ανοίγει διάλογο με τη μοναξιά και με δύναμη μύστη η καλλιτέχνης ορίζει τη γραμμή της αποξένωσης από τον ίδιο της τον εαυτό. Αν και η ίδια είναι η φωτογράφος του εαυτού της, κανείς δεν την αναγνωρίζει. Μια απλή κίνηση στη μηχανή που γίνεται από εκατομμύρια ανθρώπους ανά πάσα στιγμή στον κόσμο, γίνεται μορφή λυρικής έκφρασης από την Γεωργία Μπλιάτσου. Αν και έχουμε εξοικειωθεί με την ιδέα της φωτογραφικής αναπαραγωγής, υπολείπεται ακόμη να μελετήσουμε την ψυχολογία της αποξένωσης. Και σ’ αυτό τον τομέα, η Γεωργία Μπλιάτσου φροντίζει να εμπλουτίσει με την δική της οπτική το εικονιστικό λεξιλόγιο της εποχής. Η αμεσότητα μιας κοινής εικόνας αντανακλά το πάγωμα του συναισθήματος. Σαν ρομαντική ζωγράφος υπογραμμίζει την μοναξιά μιας καθημερινής κοινοτυπίας. Γι’ αυτό, ζωγραφισμένες τοπιογραφίες και πειραματικές κατασκευές φωτογραφισμένων τοπίων συνυπάρχουν σαν μέρη της ίδιας εξομολόγησης.

Γιάννης Κολοκοτρώνης
Επικ. Καθηγητής
ΑΠΘ, τμήμα Αρχιτεκτόνων-Μηχανικών