Ψυχολόγος

Νομίζοντας ότι είναι η Κύθνος

Το 1978-1979, ήμουν σε ένα σκάφος και το δειλινό αράξαμε στις Ποίσσες νομίζοντας ότι ήταν η Κύθνος. Ήταν το ωραιότερο μέρος της ζωής μου. Πράσινο δίπλα στη θάλασσα, θάλασσα μαγική. Ένας παιδικός μου φίλος έφερε ένα χαμόσπιτο με το Ιουλίς-Κέα και το εναπόθεσε στη παραλία. Για πολλά χρόνια κάναμε Πάσχα στη Τζια. Ερχόμασταν με το σκάφος «Μαχμούτ» και αράζαμε στο Βουρκάρι. Η πρώτη φορά που ανεβήκαμε στη Χώρα ήταν με ένα φορτηγάκι, πρέπει να ήταν του Αργύρη. Μισός δρόμος, μισό πέφταμε. Μετά δεν είχαμε πώς να κατεβούμε, δεν είχε ταξί. Κατεβαίνοντας έπεσε ένα βαρέλι με ελιές πάνω μου. Την ίδια μέρα γλιστράω στο Βουρκάρι και πέφτω μέσα στο νερό. Βούρκος ήτανε. Έρχονται τρία σκάφη να με σώσουν. Χειμώνας στα λήμματα του Βουρκαριού. Απολυμάνθηκα και δεν έπαθα τίποτα.

Μια άλλη φορά στην παραλία του Σπαθιού δέσαμε, ερχόμενοι από την Κύθνο. Μας έπιασε καιρός και μείναμε αποκλεισμένοι δυόμιση μέρες. Μεγάλη ταλαιπωρία.
Μετά από αυτό έκανα ένα χρόνο να μπω στη θάλασσα.

Το 1987-88, πάμε να αγοράσουμε οικόπεδο που πούλαγε ο Φοίβος. Φτάνοντας στο νησί υπήρχε ένας πυρήνας φίλων. Μαζευόμασταν όλοι στην ταβέρνα της κυρίας Βάσως στη Χώρα και τρώγαμε εκεί. Έμενα στη Χώρα. Την εποχή εκείνη είχα έναν τεράστιο σκύλο. Η μόνη μου έννοια ήταν να βρω τσιγάρα και τροφή του σκύλου.
Δούλευα στην Αθήνα και η ανησυχία μου ήταν κάθε φορά που πήγαινα να μην αποκλειστώ στο νησί. Το νησί τότε δεν είχε βενζινάδικο. Μέσα στο καράβι βάζαμε τα μπιτόνια με βενζίνη. Ο Τριαντάφυλλος ήταν ο πρώτος άνθρωπος που δημιούργησε τις συνθήκες για να πηγαίνουμε .χωρίς τον φόβο ότι θα ξεμέναμε Η αδελφή του είχε την ταβέρνα πάνω από το μπαρ Λέων. Αυτοί οι άνθρωποι μας ανέθρεψαν. Περάσαμε εξαιρετικά! Ήμασταν μια μεγάλη παρέα! Οι φίλοι μας έμεναν στον λεγόμενο τάφο του Ινδού. Αυτό ήταν ένα από τα δωμάτια που νοίκιαζε ο Πατηνιώτης. Οι άλλοι μισοί της παρέας μένανε στην άλλη πλευρά της Χώρας, στο ξενοδοχείο στην περιοχή του Κάστρου. Το καλύτερο δωμάτιο ήταν το νούμερο 4 που είχε και μπάνιο. Τα πράγματά μας τα μετέφερε η Κατερίνα το μουλάρι. Ήταν φιλενάδα μου. Οι Τζιώτες ήταν μοναχικοί άνθρωποι.

Ήταν νησί για τους κλιμακτήριους.

Εκείνη την εποχή ήταν στις δόξες του το μπαρ στον Λέοντα. Γινόντουσαν απίστευτα πάρτυ. Έμεινα στη Τζια μόνιμα για τρία χρόνια. Κοιμόμουνα στις 9.30 η ώρα το βράδυ. Καλλιεργούσα λαχανικά, δεν είχαμε τηλεόραση.

Ξυλάνθρωποι

Τα Ξύλα ήταν μια παραλία που δεν είχε πρόσβαση με δρόμο. Μάλιστα κάποτε είχαμε ξεκινήσει με ένα Desevo. Τα αγόρια κατασκήνωναν εκεί. Όλοι ήταν Αθηναίοι. Πήγαιναν εκεί και έκαναν κάμπινγκ, άνοιξη, καλοκαίρι. Οι Ξυλάνθρωποι έρχονταν κάθε χρόνο, έχοντας τις βάρκες τους. Οι Ξυλάνθρωποι ζούσαν παντού. Αγαπούσαν τη φύση, το ποτό, είχαν μια ευγένεια ψυχής.

Το καράβι, το μπλε, η Ιουλίς, ήταν η δυστυχία της ζωής μου. Πήγαινα και ερχόμουν με χάπια. Το πιο συγκινητικό ήταν ότι μέσα έψηναν και ψάρια, πίναμε τσίπουρο και τρώγαμε. Δεν έφτανε η μπόχα του καραβιού, ήταν και η ψαρίλα. Τα κύματα. δε σου περιγράφω. Μέχρι να πάρει τη στροφή από το Λαύριο, πολλές φορές έλεγα «γιατί είμαι εδώ;».

Η Τζια έδινε ασφάλεια στα κορίτσια που ταξίδευαν μόνα τους, γι’ αυτό ερχόντουσαν και ξανά-ερχόντουσαν.

Στην τελευταία δεκαετία έγιναν μεγάλες αλλαγές.

Πιστεύω στην εξέλιξη, αλλά αυτό είναι αρπαχτή και με ενοχλεί.

Ο ήχος της Χώρας άλλαξε. Ο απόηχος της Χώρας έχει αλλάξει αισθητική!

Δεν ακούω τα κοκόρια,
δε βλέπω φώτα,
δεν είμαι αισιόδοξη…