Συγγραφέας

Προβάτσια φρικασέ

Τα προβάτσια είναι χόρτα τα οποία μαζεύουμε το χειμώνα και αρχές της άνοιξης. Τα καθαρίζουμε καλά και τα ζεματάμε. Σε μια κατσαρόλα σοτάρουμε 5-6 φρέσκα κρεμμυδάκια και μετά βάζουμε τα χόρτα και ένα ματσάκι άνηθο ψιλοκομμένο. Όταν μείνει λίγο νεράκι βάζουμε τα φιλέτα βακαλάου από πάνω για να βράσουν. Βράζουν σχεδόν 10 λεπτά. Μετά αυγοκόβουμε. Αν δεν θέλουμε να βάλουμε αυγά, διαλύουμε στο λεμόνι μια κουταλιά κορν φλάουερ και έτσι δένουμε τη σάλτσα.

Για το χοιρινό, κόβουμε το κρέας σε κύβους, το περνάμε από το λάδι και του βάζουμε από την αρχή να βράσει και μετά ρίχνουμε τα χόρτα. Στο τέλος το αυγοκόβουμε.

Ξεκίνησα να γράφω μετά από μια συζήτηση που είχα με την Κατερίνα Παλαιολόγου (μουσείο επαγγελμάτων). Συζητάγαμε για τα ήθη και τα έθιμα του νησιού. Είχα γράψει ένα μικρό εντυπάκι για το αλώνι και μου τόνισε πόσο της άρεσαν οι λεπτομέρειες που ανέφερα σε αυτό το κείμενο, όπως οι Ξωτάρηδες φώναζαν στα ζώα «αλάι,αλάι», να αλλάξουν δηλαδή κατεύθυνση για να μη ζαλιστούν. Μου έλεγε πόσο σημαντικές είναι αυτές οι λεπτομέρειες για έναν λαογράφο. Ένα βράδυ λοιπόν δεν είχα ύπνο και κατά τη μία η ώρα κάθισα. Σε ένα τετράδιο έβαλα τις σκέψεις μου για τον Ξωτάρη. Τελικά σε δυο τρία βράδια βγήκε το βιβλίο του Ξωτάρη. Μου ήταν όλα τόσο γνώριμα, από τους παππούδες και τους γονείς μου, που λέγαν ιστορίες. Παλιά οι άνθρωποι καθόντουσαν τα βράδια και μιλούσαν μεταξύ τους. Δεν είναι όπως σήμερα που κάθονται μπροστά στην τηλεόραση η στο ίντερνετ, ο καθένας μόνος του. Κάναν βεγγέρες, ερχόντουσαν οι γείτονες, μιλούσαν, λέγαν ιστορίες, τραγουδούσαν. Μετά τον «Ξωτάρη», έγραψα το «Γλωσσάρι». Τώρα γράφω για τον καιρό του Λάμπρου. Αναφέρομαι στην ιστορία της Τζιάς απόν τον Μεσαίωνα, την εποχή των Ενετών και φτάνω στο Λάμπρο Κατσώνη. Η ιστορία του ήταν δεμένη με τη Τζιά. Συνδέθηκε με το νησί πάρα πολύ. Η εποχή που πέρασε χαρακτηρίστηκε σαν «ο καιρός του Λάμπρου». Τώρα ασχολούμαι, επίσης, με την κατασκευή και ίδρυση του αγροτικού, λαογραφικού και πολιτιστικού μουσείου του νησιού.